วิบูลย์ ตั้งยืนยง ชายผู้ปฏิเสธการเข้าเฝ้าในหลวงรัชกาลที่ 9

“คุณเชื่อเรื่องพรหมลิขิตไหมครับ” คนพันล้านคนที่เชื่อว่ามันมีอยู่จริง ผมคือหนึ่งในนั้น พรหมลิขิตที่นำพาให้ชายคนหนึ่งได้ทำในสิ่งที่คุณลุงรัก และพรหมลิขิตนี่เองที่ทำให้เขามีโอกาสเข้าใกล้กับบุคคลผู้เป็นแรงบันดาลใจในชีวิต

แม้ว่าสุดท้ายจะต้องปฏิเสธโอกาสนั้นไปก็ตาม แต่การปฏิเสธโอกาสในครั้งนั้น ก็ไม่เคยทำให้เขาย้อนกลับมาคิดเสียดายเลยสักครั้ง

“วิบูลย์ ตั้งยืนยง” ผู้ให้กำเนิดแซกโซโฟนไม้ไผ่สายเลือดไทยคนแรกของประเทศคือชายคนนั้น

พวกเราทั้งสามคนมายืนอยู่ที่ร้านขายแว่นตาเก่าๆ ร้านหนึ่งในชุมชนแพร่งภูธร

ความจริงผมเดินเลยร้านนี้ไปแล้วด้วยซ้ำ เพราะสายตาคอยแต่จะมองหาร้านขายเครื่องดนตรี โชคดีที่เพื่อนในกลุ่มเรียกไว้ “แล้วร้านขายแว่นตาเก่าๆ เกี่ยวอะไรกับแซกโซโฟนไม้ไผ่” ผมคิดในใจ สายตามองกวาดไปทั่วร้าน เห็นแซกโซโฟนไม้ไผ่อยู่ในตู้โชว์ เห็นรูปถ่ายมากมายที่ทำให้ผมเชื่อแล้วว่าชายคนนี้ชอบเครื่องดนตรีชนิดนี้จริงๆ

คุณวิบูลย์พาพวกเราเข้าไปหลังร้านขายแว่น ในใจผมคิดว่านี่มันประตูมิติชัดๆ

จากหน้าร้านขายแว่นตาเก่าๆ เข้ามาหลังร้านกลายเป็นโรงงานผลิตแซกโซโฟนไม้ไผ่เล็กๆ ที่เก่ากว่าหน้าร้านเสียอีก

“ผมทำคนเดียวแบบพอเพียง ไม่ได้ตั้งใจจะทำ ที่ทำก็เพราะชอบเล่นดนตรี อยากให้คนไทยเล่นดนตรีกันเยอะๆ บ้าง ดนตรีมันดีนะ เล่นแล้วไม่แก่” พูดจบก็หัวเราะชอบใจ แต่ใครจะเชื่อว่านี่คือชายอายุ 71 ปี

ของหลายอย่างที่อยู่บนโต๊ะทำงานล้วนแล้วแต่หาซื้อได้ตามร้านขายอุปกรณ์ก่อสร้างทั่วไป หรือร้านสะดวกซื้อ ผมเริ่มต้นถามคำถามแรกที่สงสัยหลังสายตาเหลือบเห็นรูปถ่ายของผู้ชายที่ยืนเล่นแซกโซโฟนถวายสมเด็จพระเทพฯ

“ชอบเล่นดนตรีตั้งแต่เด็ก เครื่องดนตรีชนิดแรกที่เล่นคือ เม้าท์ออร์แกน เล่นแบบไม่รู้โน้ต จนถึงตอนนี้ก็ดูโน้ตไม่เป็นนะ ใช้การฟังเพลงบ่อยๆ แล้วจำเอามาเล่น พอโตขึ้นนั่งดูรายการโทรทัศน์เห็นฝรั่งคนหนึ่งเขาเอาแซกโซโฟนไม้ไผ่มาออกรายการ เห็นครั้งแรกก็ถูกชะตาเลย พอรู้ว่าเขาจะมาขายที่ถนนข้าวสาร กำเงินเก็บของตัวเองไปกะว่ายังไงวันนี้ก็ต้องซื้อกลับมาให้ได้ พอไปถึงก็รู้สึกลังเลเพราะไม่เคยเป่ามาก่อน” จนฝรั่งเขาพูดขึ้นมาว่า

“The star wasn’t born, are train.”

“เพราะประโยคนี้แหละถึงตัดสินใจซื้อ มาลองฝึกอยู่ถึงสองปี ถึงจะจับทางได้ พอเริ่มเล่นเป็นเท่านั้นแหละก็พาไปออกงานที่ร้านอาหาร ตอนนั้นมีลูกค้าในร้านสนใจแซกโซโฟนไม้ไผ่กันใหญ่ บางคนสั่งซื้อเลยนะ กะจะให้ผมทำออกมาขาย ก็เลยเริ่มศึกษาเรียนรู้แล้วก็ทำออกมาได้ในที่สุด กว่าจะรู้เคล็ดลับ ให้เสียงเป่ามันเพราะนี่ก็เล่นเอาเหนื่อยเลย”

เขาเล่าย้อนความมาไกลจนผมลืมว่าเคยถามอะไรไว้

“ส่วนเรื่องที่ผมได้เล่นแซกโซโฟนไม้ไผ่ถวายสมเด็จพระเทพฯ ก็เพราะว่าพอทำขายด้วยตัวเอง ถือเป็นคนแรกในประเทศ มีรายการติดต่อเข้ามาจำนวนมาก แต่ที่คนอื่นๆ ได้รู้จักชื่อ ต้องขอขอบคุณอาจารย์สมศักดิ์ วงษ์ปัญญาถาวร ที่ช่วยต่อยอด เพราะน้องสาวของอาจารย์เป็นบรรณาธิการนิตยสารดิฉัน พอเป็นที่รู้จักกันในวงกว้าง ชื่อเสียงก็ไปเข้าหูของอาจารย์รำเพย จากกระทรวงอุตสาหกรรม อาจารย์เสนอให้ลุงมาเล่นแซกโซโฟนไม้ไผ่ถวายสมเด็จพระเทพฯ

ที่งานกาชาด และให้ทูลเกล้าฯถวายแซกโซโฟนไม้ไผ่ให้สมเด็จพระเทพฯ หนึ่งตัว นับเป็นความภาคภูมิใจหาที่สุดมิได้ในชีวิตเลยนะ”

คุณวิบูลย์เล่าจบก็พนมมือขึ้นเหนือหัว

“เชื่อไหมว่าครั้งหนึ่งเคยมีคนจากสำนักพระราชวังติดต่อให้ลุงทำแซกโซโฟนไม้ไผ่ทูลเกล้าฯ ถวายในหลวงรัชกาลที่ 9 แต่ลุงปฏิเสธไป”

“แล้วไม่เสียดายเหรอครับ”

“ไม่เลย…กลับมาคิดถึงวันนั้นก็ไม่เสียดาย ไม่อาจเอื้อมเข้าเฝ้าฯ พระองค์ด้วย” เขาตอบกลับมาด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม

“เพราะการทำแซกโซโฟนไม้ไผ่จะต้องใช้ปากเป่าเพื่อปรับเสียงโน้ตทุกตัว และผมก็ไม่ได้มีความรู้ด้านดนตรีมากนัก โน้ตก็อ่านไม่ได้ เพลงพระราชนิพนธ์ที่เล่นใช้แค่ความจำเท่านั้น จึงมิบังอาจจะเข้าเฝ้าฯพระองค์ มิบังอาจจะใช้ปากตัวเองเป่าเครื่องที่ต้องทูลเกล้าฯ ถวาย

“…มิบังอาจจริงๆ ผมจึงปฏิเสธโอกาสนั้นไป”

การได้รับโอกาสในวันนั้นเป็นดั่งแสงตะวันในชีวิตที่สร้างแรงบันดาลใจและความภาคภูมิใจที่สุดในชีวิตของ วิบูลย์ ตั้งยืนยง เขาฝากข้อความให้พวกเราเป็นสะพานถึงคนไทยทุกคนว่า ขอให้ทุกคนรักและใส่ใจดนตรี เพราะดนตรีสร้างความสุขให้กับชีวิต

ความรู้และภูมิปัญญานี้ ใครสนใจอยากเรียนรู้การทำแซกโซโฟนไม้ไผ่ ให้มาหาได้ เขาจะสอนให้ฟรี…เพราะดนตรีคือของขวัญอันล้ำค่าจากพ่อ