หมอลำซิ่งมีต้นกำเนิดมาจาก “หมอลำกลอนซิ่ง” ที่ดัดแปลงมาจากหมอลำกลอนอีกที (ดูใน สุริยา สมุทคุปติ์ และคณะ.2544) โดยมีหมอลำราตรี ศรีวิไล หรือฉายา “ราชินีแห่งลำซิ่ง”ได้มีการนำลำกลอนพื้นบ้านมาปรับเข้ากับเพลงสมัยใหม่มีการประยุกต์เพลงพื้นถิ่นให้เข้ากับเพลงลูกทุ่งกระแสนิยม โดยการนำดนตรีพื้นเมืองดั้งเดิม เช่น พิณ แคน มาปรับใช้ให้เข้ากับดนตรีสากลโดยเพิ่มคีย์บอร์ดไฟฟ้า กีตาร์ เบส กลองชุด แซกโซโฟน และเล่นเพลงร่วมสมัยมากยิ่งขึ้น
“กก ขาขาว ยาวอาดหลาด มักขนาดผู้เฒ่า ผู้บ่าว”
นอกจากนี้อัตลักษณ์หมอลำซิ่งที่คนทั่วไปเข้าใจคือ สาวหมอลำนุ่งสั้น “โป๊ เปลือย” มาคู่กับหมอแคนเอวหวาน และคณะหางเครื่องสาวน้อยแรกรุ่น สื่อสารด้วยวาจาหยาบโลน เล่นตลกโปกฮา ถือเป็นการนำศิลปะพื้นบ้านมาประยุกต์ให้มีชีวิตชีวาตามยุคสมัย