เมื่อเสร็จจากการแห่พระหรือลากพระแล้ว อีกอย่างหนึ่งที่ขาดไม่ได้เหมือนกันนั่นก็คือ การแข่งเรือขึ้นโขนชิงธงที่เป็นสุดยอดตำนานแห่งการแข่งเรือที่อยู่คู่กับชาวหลังสวนมาเกือบ 2 ศตวรรษ ที่มีเอกลักษณ์ที่แสนจะโดดเด่น เพราะว่าการแข่งเรือของหลังสวนนั้นไม่ได้วัดกันที่ความเร็วว่าใครถึงเส้นชัยก่อนจะเป็นผู้ชนะ แต่เป็นการวัดด้วยการที่นายหัวเรือจะต้องปีนขึ้นโขนเรือเพื่อจับธงเป็นการตัดสินแพ้-ชนะ ด้วยเอกลักษณ์ที่ไม่เหมือนใครและไม่มีใครเหมือน ทำให้การท่องเที่ยวแห่งประเทศไทยยกให้เป็น UNSEEN IN THAILAND ของการแข่งเรือที่มีแห่งเดียวในประเทศไทย และที่สำคัญการแข่งเรือของหลังสวนนั้นจะมีฝีพายอย่างน้อย 30 คน และไม่เกิน 32 คนเท่านั้น เพราะคนหลังสวนถือว่าคนเราต้องมีครบ 32 เรือก็เหมือนกัน โดยการแข่งเรือขึ้นโขนชิงธงจะจัดขึ้นที่สนามแม่น้ำหลังสวนบริเวณหน้าวัดด่านประชากร ซึ่งเป็นสนามกลางของภาคใต้ ทำให้มีผู้คนมากมายต่างให้ความสนใจและประทับใจจนสองฝั่งแม่น้ำหลังสวนเนืองแน่นไปด้วยผู้คนแทบจะไม่มีที่ให้เดิน เสียงเชียร์ที่ดังสนั่นทั่วลุ่มน้ำหลังสวน และเสียงพากย์เรือที่ทำให้การแข่งเรือนั้นสนุกยิ่งขึ้น ทำให้การแข่งเรือขึ้นโขนชิงธงของอำเภอหลังสวนเป็นแหล่งรวมตัวของคนในท้องถิ่น ต่างถิ่นต่างแดนอย่างล้นหลามเป็นประจำทุกปี ปัจจุบันประเพณีแห่พระแข่งเรือขึ้นโขนชิงธงมีอายุ 174 ปีแล้ว

การที่งานประเพณีแห่พระแข่งเรือขึ้นโขนชิงธงสามารถอยู่มาได้ถึง 174 ปี ถือเป็นประเพณีเก่าแก่ที่หายากและน่าจับตามอง จริงอยู่งานประเพณีนี้อาจจะมีมานานแล้ว แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าจะอยู่คู่กับหลังสวนตลอดไป เพราะหากไม่มีคนคอยอนุรักษ์รักษางานประเพณีนี้ก็จะหายไปเหมือนกับเราปลูกต้นไม้ ถ้าเราไม่คอยหมั่นรดน้ำพรวนดินต้นไม้ก็จะค่อยๆ เหี่ยวแห้งและตายไปในที่สุด งานประเพณีก็เช่นกันถ้าเราคอยมัวแต่ดูแต่ไม่คิดที่จะศึกษา เรียนรู้และสืบทอดงานประเพณีนี้ก็จะค่อยๆ หายไปจากหลังสวน จนในที่สุดอาจจะไม่มีประเพณีนี้อยู่อีกเลย ก็เหมือนกับต้นไม้ที่ตายเช่นกัน