ผ้าเขียนเทียนแห่งตำบลป่ากลาง        

เมื่อวันเวลาเปลี่ยนแปลงไป การที่หญิงสาวชาวม้งจะมานั่งใช้ปากกาจุ่มน้ำเทียน แล้วมาเขียนทีละขีด ทีละขีด วาดทีละเส้น ทีละเส้น ก็ไม่ทันกับกาลที่ผันเปลี่ยน  อีกทั้งสภาพเศรษฐกิจและสังคมที่เปลี่ยนไปทำให้หญิงสาวชาวม้งรุ่นใหม่ในหลายพื้นที่ แทบจะไร้ฝีมือการทำผ้าเขียนเทียนไปแล้ว

แต่ก็ยังมีอีกหลายบ้านใน ต. ป่ากลาง เช่น บ้านป่ากลาง บ้านค้างฮ่อ บ้านน้ำเปิน ที่ยังคงมีผู้สืบทอดการทำผ้าเขียนเทียนนี้  อีกทั้งยังได้มีการประดิษฐ์ตัวปั๊ม ที่ใช้จุ่มน้ำเทียนขึ้นมาใหม่ อาจเรียกว่าเป็น “ผ้าพิมพ์เทียน” ก็ได้ โดยช่างผู้ทำแม่พิมพ์ลายนั้น เดิมเคยเป็นช่างทำทอง ได้นำลวดลายต่างๆ ที่แกะลายออกมาจากกระโปรงรุ่นเก่า หรือออกแบบขึ้นมาใหม่  โดยใช้เส้นลวดทอดแดงมาตัด ดัด ขด เชื่อมต่อให้เป็นลวดลายต่างๆ ซึ่งทำให้เกิดรูปแบบที่หลากหลาย ซึ่งลายเหล่านี้มีทั้งลายโบราณอายุหลายร้อยปี ที่เป็นลายดั้งเดิมของชาวม้ง  ลวดลายกราฟฟิกสมัยใหม่ที่ตัดทอนมาจากดอกชมพูภูคา หรือลายลูกต๋าว บางบ้านก็สร้างสรรค์วิธีการเขียนลวดลายแบบใหม่ๆ ผสมผสานกันออกมาอย่างสวยงาม

แต่ถึงกระนั้นการใช้ตัวพิมพ์ลายก็ยังต้องมีความชำนาญในการ ตรวจสอบน้ำเทียนไม่ให้จุ่มมากเกินไป จนพิมพ์แล้วลายล้น หรือน้อยเกินไปจนเทียนไม่ติด แต่ด้วยลักษณะที่เป็นงานที่ทำด้วยมือ ไม่ใช่เครื่องจักร เส้นสายจึงอาจหนาบางไม่เท่ากัน ซึงนั่นก็เป็นเสน่ห์ของงานฝีมือ

ต. ป่ากลาง อ. ปัว จังหวัดน่านจึงกลายเป็นแหล่งผลิตผ้าเขียนเทียนแหล่งใหญ่แห่งหนึ่งของเมืองไทย โดยกลุ่มผู้ผลิตในตำบลป่ากลาง หลายบ้านผลิตตามคำสั่งซื้อที่มาจากที่ต่างๆ ทั้งในและต่างประเทศ เช่น ลาว เวียดนาม อเมริกา อีกทั้งยังมีร้านจำหน่ายหลายร้านที่ดัดแปลง ประยุกต์จากผ้าผืน เป็นเสื้อ กระโปรง ผ้าพันคอ ผ้าคลุมไหล ผ้าปูโต๊ะ ผ้าคลุมเตียง และอื่นๆ อีกมาก กลายเป็นผลิตภัณฑ์ที่เป็นเอกลักษณ์อีกอย่างหนึ่งของเมืองน่านในขณะนี้