แสงของดวงตะวันหม่นลงเนื่องจากถูกบดบังโดยหมู่เมฆ  ผมตัดสินใจเดินลุยเข้าไปในดงของป่ากก ซึ่งมีขนาดสูงไม่ต่ำกว่าหนึ่งเมตรครึ่ง ลำต้นมีขนาดเท่ากับนิ้วมือ มองออกไปไกลหน่อย จะเห็นฝูงวัว – ควาย ยืนกินหญ้าไปพลาง ส่งเสียงร้อง “มอ มอ มอ” ไปพลาง โดยมีนกกะยางเกาะอยู่บนหลังของมัน สำหรับผมนี้คือภาพหาดูยากอีกภาพหนึ่ง เพราะเคยเห็นแต่นกเอี้ยงเลี้ยงควายเฒ่า ไม่เคยเห็นนกกะยางเลี้ยงควายเฒ่าสักที

ในดงของป่ากก มีรอยทางขนาดใหญ่ที่ฝูงควายใช้เดินเข้าไปกินน้ำในอ่างเก็บน้ำห้วยจระเข้มาก ผมเดินไปตามรอยทางนั้น ด้วยความที่ไม่อยากแหวกป่ากกเข้าไปให้ฝูงนกแตกตื่น จึงค่อย ๆ ย่องช้า ๆ เข้าไป และซุ่มดูฝูงนกกระสาจำนวนหลายร้อยตัวโดยที่พวกมันไม่รู้ตัว

แค่ลมสะบัดพัดโบกเพียงเบา ๆ ฝูงนกกระสาก็สบายปีกของมันออก เมื่อผมเงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้า ก็ราวกับถูกสะกดโดยมนต์เสกสร้างจากจิตรกรผู้เลื่องชื่อ บนท้องฟ้า นกกระสาจำนวนมากสยายปีกร่อนฟ้า ร่อนเหินวิหคกันอย่างอิสระ โดยมีแผ่นฟ้าสีครามทาทาบเป็นฉากหลัง พวกมันบินว่อนไปมาอย่างพร้อมเพรียง คล้ายกับกองบินที่ถูกฝึกฝนมาอย่างดี  แค่เพียงอึกใจเดียวเท่านั้น พวกมันก็ย้ายไปอยู่อีกฝากหนึ่งด้วยความเร็วรี่ และอยู่ในอาการที่ซุกซนในแบบของมัน คือหยอกล้อเล่นกัน และแย่งอาหารกัน ไปตามประสานกพี่น้องที่คุ้นเคย

เวลาล่วงเลยไป ยังไม่พบนกกระเรียนพันธุ์ไทยสักตัวเดียว นึกท้อถอนใจว่า วันนี้คงจะกินแห้วอีกตามเคย จึงเดินออกมาจากป่ากก โดยที่เนื้อตัวเปียกชุ่มไปด้วยเหงื่อ หมดเรี่ยวแรงอย่างไรก็บอกไม่ถูก ได้แต่คิดปลอบใจตัวเองว่า อย่างน้อยก็ได้พบนกนานาชนิด เท่านี้ก็เพียงพอแล้ว