คนที่นี่จะมีคำนำหน้าเฉพาะที่ไม่ใช่ นาย นาง นางสาว อย่างที่เราคุ้นเคย ผู้ชายใช้ “จ่า” ส่วนผู้หญิงจะใช้ “นา” นำหน้าเสมอ ฟังครั้งแรกอาจจะแปลกหู หลังจากฟังไม่นานก็จะชินไปเอง

ชาวลาหู่ดำทำการเกษตรเพื่อเลี้ยงชีพ ปลูกพืชผัก ข้าว ข้าวโพด ไว้กิน ขาย แลกเปลี่ยน เลี้ยงหมูดำสำหรับพิธีกรรมเป็นหลัก โดยผู้ชายเป็นพราน หาของป่า ล่าสัตว์ และจักสานจำพวกตะกร้า, กะติกข้าว, ตะแหลว 7 ตา ที่ใช้แขวนไว้หน้าบ้านไว้กันผี หรือเวลาตีข้าวก็ปักตะแหลวไว้กันผีแมน (ผีขี้ขโมย) ทั้งหมดผลิตจากไม้ไผ่ซางและข้าวหลาม ส่วนหญิงเป็นแม่บ้าน หุงหาอาหาร และเย็บผ้าอันเป็นเอกลักษณ์ของชาวลาหู่ ชาวบ้านมีความเชื่อว่า ถ้าผู้หญิงคนไหนเย็บผ้าไม่เป็น จะไม่ถูกผู้ชายเลือกไปเป็นเจ้าสาวเข้าสู่ประตูวิวาห์ นั่นแปลว่าผู้หญิงทุกคนจะต้องเย็บผ้าเป็นตั้งแต่อายุ 12 ปี